Upiór - oficer niemiecki.

[bartek bijak]

Oto jakie smakowitości można wyczytać przy śniadaniu w starej książce:

"W 1914 r. w okolicach Brzezin pochowano na miejscu walki poległych Niemców. Po kilkunastu dniach nakazano ekshumację zwłok i przeniesienie ich na cmentarz. Zatrudnieni przy tym chłopi stwierdzili, że trup jednego z podoficerów odznaczał się względnie świeżym wyglądem i był niesamowicie spuchnięty. Poczęto sobie tłumaczyć, że był on strzygoniem. Chciano go nawet unieszkodliwić, by nie mógł nadal "tuczyć się ludzką krwią". Żołnierze niemieccy nie pozwolili jednak na profanację zwłok. I oto przez kilka następnych lat opowiadano, że stzrygoń Niemiec włóczy się nocą po okolicy."

B. Baranowski, "Pożegnanie z diabłem i czarownicą", Łódź 1965, s. 167

[Jagoda]

Wow fajowska kniżka! Muszę ją przeczytać! Twoja czy pożyczona?
Pozdr MJ

[bartek bijak]

Mogę Ci podrzucić w piątek, choć ten autor napisał lepsze...

[swistak]

no moze byc ciekawie zajrze do ksiegarni

Edit: Zajrzalem w internet i czuje ze nie kupie tej ksiazki w ksiegarni ^^

[gunship]

Tak przy okazji tego tematu, czy są jeszcze jakieś inne opowieści mrożące krew w żyłach dotyczące pierwszej wojny światowej w okolicach Łodzi? Jakieś legendy? Temat ciekawy a przy kolejnych spotkaniach z ludem może być bardzo pomocny.

[bartek bijak]

Jest coś w książce o walkach w okolicach Gałkowa, gdzieś przy opisie cmentarzy.

[Jagoda]

Tak podobno podczas zamieci śnieżnych w okolicach cmentarza Witkowice-Pustółka mają objawiać się duchy żołnierzy poległych na okolicznych polach. Podobno do starcia doszło w zamieci śnieżnej a straty po obu stronach były znacznie. Żołnierze w szale bitewnym i szalejącej burzy śnieżnej często zabijali swoich kolegów biorąc ich za wroga! Tyle legenda!
Pozdr MJ

[bartek bijak]

Mała cytata z książki D. Trojaka:

"W latach międzywojennych krążyły wśród Gałkowian opowieści o duchach pojawiających się o północy w lesie Pustułka, o żołnierzach bez głowy, o światłach, które można zobaczyć w nocy na cmentarzu".[s.64]

A swoją drogą to bardzo ciekawy aspekt bitwy, takie ludowe opowieści i legendy.

[beata_k]

Cześć, powiem Wam, że właśnie zjeżony włos na głowie przywiódł mnie na to forum.
Jak już kiedyś wspomniałam, w roku 2006 zakupiliśmy z mężem działkę. W zasadzie można powiedzieć, że na skrzyżowaniu dróg Borowa/Zielona Góra. Dokładniej w Borowej, na ul. Wczasowej, jakieś 350 m od skrzyżowania. W tamtym czasie nic nie wiedzialam o historii lasu gałkowskiego. Pewnego jesiennego dnia wybrałam się na grzyby. Zaplanowałam, że dojadę autobusem do skrzyżowania Borowa/Gałkówek i pójdę sobie lasem do drogi w Zielonej Górze, a pożniej drogą na działkę, gdzie odpocznę i powrócę busikiem do Łodzi. Wędrowałam sobie więc lasem, ale grzybów niezbyt wiele znajdowałam. Spotykałam za to wielu grzybiarzy. Z niektórymi miło pogawędziłam. Mniej więcej w połowie zaplanowanej trasy stojąc na drodze w lesie poczułam ogromny niepokój, irracjonalny strach, panikę wręcz. Włos zjeżył się mi na głowie. Huczało mi w skroniach. Za wszelką cenę chciałam się wydostać z tego miejsca i przyznam, że choć nie mam kłopotow z orientacją w terenie, przez moment nie mogłam się zdecydować, w którą stronę uciekać. Ten lęk nie miał żadnego fizycznego uzasadnienia. Nic mnie nie przestraszyło, nie jestem bojaźliwa. Zaczęłam biec przez las na skos w stronę działki. Najpierw przez las, później przez pole. Uspokoiłam się nieco dopiero na działce. Leżałam w trawie i zastanawiałam sie, o co chodzi? Nigdy w życiu tak się nie przestraszyłam. Nawet kiedy byłam młodą harcerką i nocą musiałam iść przez Bieszczady jedynie w towarzystwie koleżanki i słychać było jakieś wycia w lesie. Serce biło mi mocno.

Dodam jeszcze, że jestem osobą mocno uwrażliwioną na wszelkie "rzeczy dziwne". Interesuję się radiestezją, geomancją i takimi tam różnościami. Jasnym więc było dla mnie, że w tym lesie poczułam coś, co można nazwać energią miejsca.

Postanowiłam dowiedzieć się co wydarzyło się w tym lesie? Co tak mocno "działa"? Tak oto przeczytałam o bitwie. Wtedy wszystko poukładało się mi w głowie. Dla mnie stało się jasnym, że to co czułam, to emocje ludzi, którzy tam walczyli. Nie znam dokładnego przebiegu linii frontu i historii bitwy. Powiem Wam jedno, były tam z pewnością chwile, w których bijący się chłopcy nie wiedzieli gdzie, po co i z kim się biją. Dlatego zasługują na pamięć i szacunek.

[oskarxyz]

Podajcie Panowie pare tytułów książek/Bardzo interesujący temat /

[graf_zero]

Mniej więcej w połowie zaplanowanej trasy stojąc na drodze w lesie poczułam ogromny niepokój, irracjonalny strach, panikę wręcz. Włos zjeżył się mi na głowie. Huczało mi w skroniach. Za wszelką cenę chciałam się wydostać z tego miejsca i przyznam, że choć nie mam kłopotow z orientacją w terenie, przez moment nie mogłam się zdecydować, w którą stronę uciekać. Ten lęk nie miał żadnego fizycznego uzasadnienia. Nic mnie nie przestraszyło, nie jestem bojaźliwa. Zaczęłam biec przez las na skos w stronę działki. Najpierw przez las, później przez pole. Uspokoiłam się nieco dopiero na działce.

Miałem bardzo podobne odczucie na Pomorze - kiedy wybrałem się aby obejrzeć ukryty gdzieś na łąkach megalityczny grobowiec. Wprawdzie nie skończyło się to moją ucieczką ale mimo posiadania mapy grobowca i tak nie znalazłem
Pozdrawiam

[Vaderian]

>Postanowiłam dowiedzieć się co wydarzyło się w tym lesie? Co tak mocno "działa"? Tak oto przeczytałam o bitwie. Wtedy wszystko poukładało się mi w głowie. Dla mnie stało się jasnym, że to co czułam, to emocje ludzi, którzy tam walczyli.<

Ponieważ w pierdoły nie wierzę, zadam pytanie. A skąd wiadomo Ci, że to np. nie były emocje zamordowanego chłopa pańszczyźnianego albo jeszcze wcześniej, jakiegoś woja średniowiecznego który akurat w tym miejscu zakończył żywot przebity wrażą strzałą? Tylko dlatego, że są to rzeczy nieudokumentowane? Jesli takie "emocje" pozostały po I wojnie to jakie "emocje" musza być na przyczółku sandomierskim?
Pozdrawiam
Vaderian

[oskarxyz]

"A skąd wiadomo Ci, że to np. nie były emocje zamordowanego chłopa pańszczyźnianego albo jeszcze wcześniej, jakiegoś woja średniowiecznego który akurat w tym miejscu zakończył żywot przebity wrażą strzałą? "

Myślę ,że koleżanka beata..k przedstawiła nam swoją sugestię co moglo być przyczyną jej zachowania .Połączyła pewne fakty historyczne z swoją przygodą . Zresztą sama o tym pisz:

"Postanowiłam dowiedzieć się co wydarzyło się w tym lesie? Co tak mocno "działa"? Tak oto przeczytałam o bitwie"

Takie odczuciz mogą miec osoby o pewnej wrażliwości i odpowiednich predyspozycjach psychicznych

[beata_k]

Jasne, że nie będę się spierała. Może i do energetyki lasu dołożył się chłop pańszczyźniany, a może drwal co go drzewo przywaliło. Nie jestem wizjonerką, więc nie "widziałam" tego, co spowodowało u mnie te odczucia. Były jednak one bardzo silne. Moje skojarzenie z bitwą wzięło się właśnie z tej siły.
Jedno wiem z pewnością, las gałkowski zachował pamięć przykrych wydarzeń i generalnie to chciałam powiedzieć. Nie myślcie, że to wyznanie przyszło mi łatwo, bo nikt nie lubi być traktowany jak trochę taki nie teges.
Pomyślałm jednak, że jako osoby blisko z nim obcujące powinniście o tym wiedzieć. Nie chodzi mi jakies "odczynianie", czy nie wiem co jeszcze. Myślę jednak, że w każdej ludowej opowieści jest odrobina prawdy. Być może ludzie, którzy też coś czuli w niespokojnych okolicach, opisali to jako spotkanie z upiorem itp.

[Jagoda]

Las gałkowski był świadkiem wielu tragedii: I WŚ, II WŚ, "wampir z Gałkowa"! Często ganiając po lasach, polach, łąkach znajduję takie miejsca gdzie nie wiedzieć czemu włos się jeży na głowie, a skóra na karku cierpnie!
Pozdr MJ