Dowódca marynarki PRL

[bartek bijak]

Pobłądziwszy kiedyś w dżungli śródmiejskich ulic natknąłem się na A. Struga 26 na taką tablicę. Zwraca uwagę dość dziwaczny sposób wykonania litery Ł.

Tekst z wikipedii:

"Zdzisław Studziński
wiceadmirał
ur. 14 VIII 1922 w Łodzi
zm. 7 III 1976 w Gdyni

Kariera:
zastępca szefa Sztabu Zjednoczonych Sił Zbrojnych Układu Warszawskiego
Marynarka Wojenna
ORP "Błyskawica"
ORP "Mors"
Działania zbrojne:
nie brał udziału
Odznaczenia:
Polonia Restituta
Order Sztandaru Pracy
Krzyż Zasługi
Order Lenina

Zdzisław Studziński (ur. 14 sierpnia 1922, zm. 7 marca 1976) – polski wiceadmirał, morski oficer pokładowy oraz oficer polityczny. Podczas służby w Ludowym Wojsku Polskim był m.in. dowódcą Marynarki Wojennej i zastępcą szefa Sztabu Zjednoczonych Sił Zbrojnych Układu Warszawskiego.

Wykształcenie wojskowe

W latach 1945-1949 Zdzisław Studziński ukończył Centralną Szkołę Oficerów Politycznych w Warszawie oraz Oficerską Szkołę Marynarki Wojennej w Gdyni. Był również absolwentem Wyższego Kursu Akademickiego w Akademii Marynarki Wojennej ZSRR w Leningradzie (1958).

Służba wojskowa


Po promocji oficerskiej został wyznaczony dowódcą okrętu na trałowcu bazowym ORP "Mors". Od 1950 do 1952 dowodził niszczycielem ORP "Błyskawica". Od 1952 służył w Dowództwie Marynarki Wojennej w Gdyni. Początkowo zajmował stanowisko zastępcy dowódcy Marynarki Wojennej ds. liniowych, a w latach 1955-1969 pełnił funkcję dowódcy Marynarki Wojennej. Na czas jego pobytu w Akademii Marynarki Wojennej ZSRR (1956-1958) czasowo pełniącym obowiązki dowódcy Marynarki Wojennej został wyznaczony szef Sztabu Głównego - zastępca dowódcy kontradmirał Jan Wiśniewski. Od 1969 wiceadmirał Zdzisław Studziński był zastępcą szefa Sztabu Zjednoczonych Sił Zbrojnych Układu Warszawskiego.

Należał do pokolenia tzw. szybkich admirałów. Byli to oficerowie pierwszej powojennej promocji w Marynarce Wojennej, którzy mieli przejąć najwyższe stanowiska po oficerach przedwojennych i radzieckich. Szybko obejmowali kolejne funkcje, a awanse na następne stopnie wojskowe otrzymywali nawet po kilka razy w roku. Sam Zdzisław Studziński jest jak do tej pory najwcześniej awansowanym na kontradmirała i najmłodszym dowódcą w powojennej historii.

Kariera państwowa

Od 1945 był członkiem Polskiej Partii Robotniczej, a po zjeździe zjednoczeniowym w 1948 Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 1952 został wybrany posłem na sejm i zasiadał w nim przez kilka kolejnych kadencji. W czasie IV (1964) i V Zjazdu Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (1968) był wybierany na zastępcę członka Komitetu Centralnego. Zmarł nagle 7 marca 1976 w Gdyni. Pochowany jest na cmentarzu komunalnym w Gdyni Witominie.

Odznaczenia

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Order Sztandaru Pracy I klasy (dwukrotnie)
Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi
Order Lenina (radziecki)

Bibliografia
"Przegląd Morski." Nr 3. Gdynia 1976."

[Jagoda]

Bartku temat już był poruszany! Oto link: <!-- l --><a class="postlink-local" href="http://lodz-eksploracja.org/viewtopic.php?f=16&t=1196">viewtopic.php?f=16&t=1196</a><!-- l -->

[bartek bijak]

faktycznie, przeoczyłem, może przenieść ten post.

[wujek_krakers]

Na Radogoszczu Wschodzie jest ulica Studzińskiego. Kończy się na aleji gen. Sikorskiego, która "wpada" na rondo im. Alfreda Biłyka. A w nieco dalej jest ulica Bema i ul. Sowińskiego. Cała plejada postaci historycznych,jak na taki niewielki skrawek ziemi.

[gunship]

A ten cały Biłyk to kto taki wyjątkowy że aż mu rondo przyznali ?

[bartek bijak]

Chyba to ten (teks z wikipedii)

Alfred Biłyk (ur. 25 września 1889 we Lwowie, zm. 19 września 1939 w Mukaczewie (ówcześnie Munkacs – Węgry) – prawnik, żołnierz Legionów, wojewoda tarnopolski, ostatni wojewoda lwowski.

Ukończył gimnazjum w Brzeżanach, wraz z Edwardem Rydzem-Śmigłym. Zaprzyjaźnili się, razem działali w Związku Strzeleckim, razem walczyli w Legionach.

Po ukończeniu studiów prawniczych otworzył w roku 1924 kancelarię adwokacką w Łodzi. Praktykę prowadził do roku 1936. Po śmierci Józefa Piłsudskiego i bezpośrednim zaangażowaniu się Edwarda Rydza-Śmigłego w politykę wewnętrzną, jako zaufany człowiek Śmigłego został 15 lipca 1936 powołany na wojewodę tarnopolskiego. Pozostawał nim do 16 kwietnia 1937, gdy został powołany na wojewodę lwowskiego.

12 września 1939, gdy pierwsze czołgi i wozy pancerne Wehrmachtu stanęły na rogatkach Lwowa, wygłosił przez radio do mieszkańców miasta swoje słynne przemówienie.[1]

15 września 1939 premier Felicjan Sławoj Składkowski wydał Biłykowi polecenie wyjazdu do Kut, gdzie znajdowało się miejsce postoju ewakuowanego rządu. Tam otrzymał polecenie wyjazdu do konsulatu polskiego w Munkacsu na Rusi Zakarpackiej, ówcześnie (od 15 marca 1939) należącej do Węgier. 17 września 1939, wobec agresji sowieckiej na Polskę rząd polski przekroczył granicę rumuńską, zaś Biłyk został odcięty na Węgrzech. Dwukrotnie podejmował próbę przedarcia się do Lwowa do którego podchodziła już Armia Czerwona, a kiedy okazało się to niemożliwe, w pokoju numer 5 hotelu Csillag sporządził w dniu 19 września 1939 list-testament[2] i strzałem w głowę popełnił samobójstwo.