25-01-2018, 22:38
Trochę historii o… szybowcach
nad Dąbrówką.
"Każdy potrafi latać, tylko nie każdy spotkał osobę, która pomoże mu wystartować."
Mało kto już pamięta, że w niedaleko położonej Dąbrówce znajdowało się lotnisko. Chcielibyśmy przywrócić tradycję lotnictwa w naszym regionie.
Rozwój lotnictwa w latach międzywojennych sprawił, że stało się ono w Polsce dziedziną niezmiernie popularną. W 1927 roku utworzono Aeroklub Rzeczypospolitej Polskiej. Zaczęły powstawać Aerokluby regionalne w tym także Łódzki Komitet Wojewódzki Ligii Obrony Przeciwlotniczej i Przeciwgazowej. Swoje działanie opierał się on głównie na młodzieży szkolnej i robotniczej. W Zgierzu największy udział w tworzeniu tych kół (w tym szybowcowego) miało środowisko kolejarskie. Hasło przewodnim LOPP stało się: "Szybownictwo sportem ludowym". Szybko rozwijająca się pasja lotnicza spowodowała konieczność poszukiwania nowych terenów na szybowisko w pobliżu Łodzi. Rozważano lokalizacje: Skotniki - Janów k./Zgierza, Marianów Kołacki i Grzmiącą k./Brzezin. Ostatecznie jednak, na żadną z tych miejscowości nie zdecydowano się. Znany łódzki pilot szybowcowy Lucjan Czarnecki zaproponował lokalizację szybowiska w okolicy miejscowości Dąbrówka. Komisja badawcza decydująca o umiejscowieniu lotniska oceniła, że lokalizacja w Dąbrówce posiada wszystkie przydatne do jego powstania elementy terenowe: wzgórze o wysokości przeszło 200 m n.p.m. o łagodnym stoku umożliwiające starty z lin oraz często występujące korzystne warunki termiczne.
Zgierski Ośrodek Szybowcowy w Dąbrówce otwarto uroczyście 6 lipca 1939 roku. Otwarcie uświetniły pokazy lotnicze i spadochronowe. Nowo powstałe lotnisko zostało wyposażono w najliczniej wówczas używane do szkolenia szybowce "Wrona bis". Na boku wzgórza zbudowano hangar oraz baraki służące do zabezpieczenia zaplecza gospodarczego. Instruktorem pilotażu został wcześniej już wspomniany Lucjan Czarnecki.
Po wybuchu II wojny światowej szybowisko Dąbrówka wraz z pozostawionym sprzętem zostały zajęte przez okupanta. Niemcy doceniając walory lotniska i postanowili wykorzystać je do własnych celów. W trakcie wyzwalania ziemi zgierskiej hitlerowcy w pośpiechu opuścili okolice szybowiska w styczniu 1945 roku. Z powodu pośpiechu w wycofywaniu okupanci nie zdążyli wywieźć z Dąbrówki całego sprzętu.
Po wojnie działacze Aeroklubu i LOPP, piloci, modelarze i sympatycy lotnictwa, którzy postawili sobie za cel odbudowę łódzkiego środowiska lotniczego. Postanowiono na początek uruchomić loty szybowcowe w opuszczonej przez Niemców Dąbrówce. Szybowisko w Dąbrówce uzyskało status oficjalnej szkoły szybowcowej. Od tego momentu zaczynają odbywać się tam również szkolenia samolotowe. Niestety z czasem okazuje się, że lotnisko w Dąbrówce jest za małe, nie spełnia wymogów bezpieczeństwa. Dlatego Aeroklub Łódzki w 1953 roku przenosi się do nowej lokalizacji pod Aleksandrowem Łódzkim.
nad Dąbrówką.
"Każdy potrafi latać, tylko nie każdy spotkał osobę, która pomoże mu wystartować."
Mało kto już pamięta, że w niedaleko położonej Dąbrówce znajdowało się lotnisko. Chcielibyśmy przywrócić tradycję lotnictwa w naszym regionie.
Rozwój lotnictwa w latach międzywojennych sprawił, że stało się ono w Polsce dziedziną niezmiernie popularną. W 1927 roku utworzono Aeroklub Rzeczypospolitej Polskiej. Zaczęły powstawać Aerokluby regionalne w tym także Łódzki Komitet Wojewódzki Ligii Obrony Przeciwlotniczej i Przeciwgazowej. Swoje działanie opierał się on głównie na młodzieży szkolnej i robotniczej. W Zgierzu największy udział w tworzeniu tych kół (w tym szybowcowego) miało środowisko kolejarskie. Hasło przewodnim LOPP stało się: "Szybownictwo sportem ludowym". Szybko rozwijająca się pasja lotnicza spowodowała konieczność poszukiwania nowych terenów na szybowisko w pobliżu Łodzi. Rozważano lokalizacje: Skotniki - Janów k./Zgierza, Marianów Kołacki i Grzmiącą k./Brzezin. Ostatecznie jednak, na żadną z tych miejscowości nie zdecydowano się. Znany łódzki pilot szybowcowy Lucjan Czarnecki zaproponował lokalizację szybowiska w okolicy miejscowości Dąbrówka. Komisja badawcza decydująca o umiejscowieniu lotniska oceniła, że lokalizacja w Dąbrówce posiada wszystkie przydatne do jego powstania elementy terenowe: wzgórze o wysokości przeszło 200 m n.p.m. o łagodnym stoku umożliwiające starty z lin oraz często występujące korzystne warunki termiczne.
Zgierski Ośrodek Szybowcowy w Dąbrówce otwarto uroczyście 6 lipca 1939 roku. Otwarcie uświetniły pokazy lotnicze i spadochronowe. Nowo powstałe lotnisko zostało wyposażono w najliczniej wówczas używane do szkolenia szybowce "Wrona bis". Na boku wzgórza zbudowano hangar oraz baraki służące do zabezpieczenia zaplecza gospodarczego. Instruktorem pilotażu został wcześniej już wspomniany Lucjan Czarnecki.
Po wybuchu II wojny światowej szybowisko Dąbrówka wraz z pozostawionym sprzętem zostały zajęte przez okupanta. Niemcy doceniając walory lotniska i postanowili wykorzystać je do własnych celów. W trakcie wyzwalania ziemi zgierskiej hitlerowcy w pośpiechu opuścili okolice szybowiska w styczniu 1945 roku. Z powodu pośpiechu w wycofywaniu okupanci nie zdążyli wywieźć z Dąbrówki całego sprzętu.
Po wojnie działacze Aeroklubu i LOPP, piloci, modelarze i sympatycy lotnictwa, którzy postawili sobie za cel odbudowę łódzkiego środowiska lotniczego. Postanowiono na początek uruchomić loty szybowcowe w opuszczonej przez Niemców Dąbrówce. Szybowisko w Dąbrówce uzyskało status oficjalnej szkoły szybowcowej. Od tego momentu zaczynają odbywać się tam również szkolenia samolotowe. Niestety z czasem okazuje się, że lotnisko w Dąbrówce jest za małe, nie spełnia wymogów bezpieczeństwa. Dlatego Aeroklub Łódzki w 1953 roku przenosi się do nowej lokalizacji pod Aleksandrowem Łódzkim.